نگاه کن آسمانم تیره گشته
تمام خانه ام ویرانه گشته
ندارم لحظه ای دیگر تحمل
دلم از دوریت آواره گشته

درختی خُشک و تنها در کویرم
سراب تشنگی کرده اَسیرم
نباریده نَمی اَبر سیه دل
بر این پیکر تا تشنه نمیرم

نهالِ عشق تو کرده جوانه
به نغمه بُلبُلی کرده ترانه
اگر او میکند صد شِکوه از تو
زِ دوری تو می گیرد بهانه

زِ شوق دیدار روی یاران
خرامان می رود در زیر باران
چنان او گشته خُرم دل که انگار
به پایانش رسید اَندوه دوران

شبم بی وصلِ روی تو سحر شد
درخت آرزویم بی ثمر شد
از آن لحظه که تو رفتی زِ پیشم
تمام لحظه هایم پُر زِ غم شد