بیستون را من برای عشق شیرین کنده ام بی وفا دربزم خسرو می گساری می کند

کاش میشد به رخسار آسمان دست کشید بر دل تاریک شب ، نقشی به رنگ سبز کشید کاش فریاد داشت توان ، تا سازد خانه ای یا که برکاغذ سَحَر ، نویسد از خود افسانه ای کاش اشک نمی چکید از گونه بر روی خاک یا...

....... نه هیچ عذر و بهانه برای شیدا هست نه طعم سود و زیانی به ذهن پیدا هست ...

تو را بر دیده میدوزم از آنروی که دور از چشم من هرگز نباشی 27/ 4/ 1397

فال حافظ راگرفتم گفت مجنون غریب بس کن این اشعار غم انگیز ودردآلود را

نگو بامن زاحساس ووفاداری که فهمیدم در اینجا ساده بودن ذره پوشی نمی ارزد

زبان سرخ دارم من سری آماده برباد زدست ظلمتان آخرکجا باید کنم فریاد

دیگر چه سود که بگویم ز ظلم تو بیهوده عاشقت شدم توز چنگیز بدتری

بی وفایم پس کجایی فال حافظ رابخوانی پنج سالی می شود دیگرنمی گیری توفالم

یک پیام ساده هم کردی دریغ ازمادرت گریه هایش درسرای سالمندان دیدنیست

با خیال وصل توباشد نفس دراین تنم گرکه تو ترکم کنی عمرم به پایان ‌می‌رسد

این کوه خاطرات تورا زنده می کند تنها نشسته‌ام وفقط گریه می‌کنم

تا نیمه شب بیاد تو بیدار مانده‌ام باور نمی کنی تو به ساعت نگاه کن

دیگر‌نخواه که شعر بگویم من از ستم با این لبان دوخته به جایی نمی رسد

دیگر نمی توان به کسی اعتماد کرد هرکس به من رسیددلم راشکست‌ورفت

دیگر نمی توان به کسی اعتماد کرد هرکس به من رسیددلم راشکست‌ورفت

خواب ِ شبانهِ رفت از سرم وقتی عشقِ تو امد در سرم شوریده کرمانی( عبدالحمید بنی اسدی)

حق ما را خورده اند وبرده اند‌درجای امن
درجواب ما فقط لبخندشیرین میزنند

پرچم ایران چرا آتش زنی ای بی خرد سود این کار تورا تنها فقط دشمن برد

بده یک بوسه شیرین ز آن لبهای زیبایت گدای عشق هستم من دعایت می‌کنم هرشب