دلم کرده هوایِ کوی یاران
که با یاران روم در زیر باران
بخوانیم از سرود زندگانی
بخندیم بر همه غَم های دوران

تو نگاهت را زِ من کم میکنی
عشق من را از دلت رد میکنی
گر تو میخواهی باشد می روم
می روم آنگاه یادم میکنی

انگار شبیه نور یک فانوسی
در وسعت بیکران اقیانوسی
از سختی راه خود نشو مایوسی
وارد نشود در دل تو افسوسی

دگر میلت به بوسه در خفا نیست
مرامت خالی از جور و جفا نیست
چنان پُر شد دلت از تیرگی ها
که در آن ذره ای مهر و وفا نیست...

به یادت من شبی در زیر باران
سخن گفتم زِ تو در جمع یاران
همه گفتند: اگر او پیش ما بود
به آخر می رسید اَندوه دوران