شدم پیر و جفا دیدم زِ دلدار
بشد حسرت برایم دیدن یار
پس از مرگم به یار من بگوئید
که من بر عشق او بودم وفادار

بهار زندگانی ام به سر رفت
درخت آرزویم بی ثمر رفت
جوانی ام به مانند نسیمی
شبانگاه آمد و صبح بی خبر رفت

زِ شب تا به سحر همواره بیدار
چو غمناکم زِ دوری تو ای یار
اگر دانی که در بَندت اَسیرم
مرا در بَند خود کردی گرفتار

دوباره صبح امید است برخیز
شده خورشید زیبا و دل انگیز
دوباره گشته زیبا چهره گُل
نشسته روی برگی شبنم ریز

دوای درد من باشد طبیبم
طبیب من فقط باشد رفیقم
به هرجا میروم بی او غریبم
شده تنهایی دنیا نصیبم