چرا کردی با من بی وفایی
تو میدانی نکردم من خطایی
نقاب عشق را از چهره بَرکن
برو دیگر نمی گویم کجایی

ز دوریت شدم کور و نمی بینم
گُلی از باغ من دیگر نمی چینم
دلم دیگر شده با عشق بیگانه
کنون تا زنده ام برگرد به بالینم...

دلم پیوسته در منزلگه دوست
هوا خواه، هوایِ خاطره اوست
ندارم آرزویی جز وصالش
دلم را بُرده و دل همره اوست

از عطر هوایِ تو بهاری گشتم
رودی شدم دوباره جاری گشتم
گفتی که بخوان برای من آوازی
گویی که شبیه یک قناری گشتم

بچید شخصی گُلی روزی زِ گُلزار
فرو کرد گُل درون دست او خار
بگفت آن گُل مگر کوری ندیدی
جدا کردی مرا از پیش آن یار