دلم از عشقِ تو آکنده گشته
شبیه ماه شب تابنده گشته
بیا بنگر چگونه عهد خود را
به عهدش تا اَبد پاینده گشته

بدان ای دوست این دنیای فانی
دو روز است و نباشد جاودانی
بر این عمر زِ دست رفته نگه کن
زِ دنیا می رویم با دست خالی

بیا ای دوست، ای بود و نبودم
بیا بشکن تو سرمای سکوتم
نمی لرزم از سرما که دیگر
شده عشقِ تو گرمای وجودم

بریزم اشک من مانند باران
بنالم من زِ دوریت فراوان
شدم پَرپَر چو گُلهای بهاری
غَم دوری برایم نیست آسان

تو ای گرمی بخش زندگانی
تو ای آغاز هرچه مهربانی
تو ای دریای بی ساحل، پدر جان
بُوَد عشقت بزرگ و آسمانی