بدان عمری نباشد جاودانی
مخور هرگز غم این زندگانی
بدان کوتاه و فانی باشد این عمر
به شادی بگذران تا میتوانی

بیا جانا که قربانت شوم من
فدای ناز چشمانت شوم من
دَمی چون بُلبُلانِ باغ عشقت
به آوازی غزل خوانت شوم من

تو پایانِ مرا آغاز کردی
چه زیبا زندگی را ساز کردی
در آن لحظه که درها بسته بودند
دری بسته به رویم باز کردی

هر بار که بوسه ی تو پنهانی شد
دریایِ دلم دوباره طوفانی شد
آن لحظه که آمدی تو در آغوشم
تاریکی این کُلبه چه نورانی شد...

هر بار که من دست تو را میگیرم
با عشق تو من دوباره پَر میگیرم
هر چند اگر که از من دوری
تصویر تو را در آسمان می بینم