چون خنده به لبهای تو آمیخته شد
مهتاب به گیسوی تو آویخته شد
آن شعله کم نور من از چشمانت
انگار که با چشم تو اَفروخته شد...

در این آفتاب برایم سایه بانی
همیشه همدم و آرام جانی
میان این همه آدم برایم
عزیز و ناز و خوب و مهربانی

جهانِ هستی و جانم تو هستی
که با یک دیده بر قلبم نشستی
نشد یادت تُهی از خاطر من
شدم مجنون راه عشق و مستی

نباشد رسم خوبان بی وفایی
ندارد این دل از عشقت رهایی
که بعد از این همه لاف محبت
رسیدی بر سر حرف جدایی

دلم تسخیر جادوی نگاهت
نگاهم خیره بر آن روی ماهت
برایم باز کن آغوش خود را
که هستم من فقط تنها پناهت