بُوَد در نغمه ام سوز نهانی
چه شد آخر مرا عمر جوانی
جهانی را شدم در جستجویت
که بیابم زِ تو شاید نشانی

صدای خِش خِش پای خزانی
به گوشم گفت دوران جوانی
بُوَد چون عُمر گُل کوته، اما
خوش و خُرم بِزی تا میتوانی

گرفتارت شدم با یک نگاهی
نخواهم جز در آغوشت پناهی
تو گر روزی نباشی در کنارم
چو عُمرم می رود رو به تباهی

نباشد بی وفایی رسم خوبان
تو آخر می بری از من دل و جان
زِ هنگامی که رُخسارت ندیدم
شدم غمگین و هر لحظه پریشان

دو چشمت آسمونی از ستاره
نذار تا اشک تنهایی بباره
بگیر دست مرا یک بار دیگر
شروع عشق ما باشد دوباره