منم درویش ریش سینه ی تو
و عکس تابش آیینه ی تو

خدا را شکر بی رنگ و ریایی
و پیشانی ندارد پینه ی تو !

فوج فوج ِ سارها از کوچه نیزارها
موج ، موجِ یک گریز از سایه دیوارها

دسته دسته مرغ های پا بلند خوش تراش
بسته بسته توشه می گیرند در منقارها

پا به پای باد پاییز از افق ابر سیاه
قطره قطره اشک میریزد...

آیینه پر غبار ماییم
پا بسته درین شکار ماییم

آن ذره که در نظر نیاید
در حضرت کردگار ماییم

پنهان ز نظر ز دیده مخفی
در شادی آشکار ماییم

تو مُشکی و عطری و عزیزی
آهو بچه ی تتار ماییم

از بس ز تو...

تویی که آینه از دیدن تو خندان است
و پسته از دهنت یک زبان سخندان است

منم که به دیدار تو مشتاقم و بهانه مگیر
برای دیدن تو سهم من دو چندان است

خوشا میان آتش و خون بوسه های رنگینت
مرا لبی ز خیل نی...

روح و دلم باز ندارند تاب
انقلب ینقلب انقلاب

هست ز ما تا دل معشوق ما
انشعب ینشعب انشعاب

لحظه ی دیدار عجب داشتم
اضطرب یضطرب اضطراب

کاش شود قلب من و قلب او
اقترب یقترب اقتراب

کس ن...