دم ِ گوش هایم از عشق سخن بگو
خیالت راحت...
هیچ معشوقی قصه ی دوست داشتنش را از این گوش نمی شنود و از آن گوش به در کند...

و
《کاش》
چه تلخ واژه ای ست...
آنگاه که در هم بریزد
و به
《اشک 》
مبدل شود!!!
کاشکی هیچ
《کاشی》
تبدیل به
《اشک》
نمیشد.......

در این جهان فانی
کودکی سرشار از امید
آرزوهایش یک به یک واهی می شوند
وقتی جیبش خالیست در خرید نان ِ شب حتی
فرجام
در انتهای ظلمت شب با حسرتی از آرزو سر به بالین میگذارد...

باور کن!! باران بهانه ست

خدا دل تنگست......

آسمانش را میگریاند

به چه زبانی بگوید؟؟؟

آرزو کن !!!! حتم دارم زیر باران

دعایت اجابت می گردد.

تقدیم با احترام به استاد مدهوش گرامی
...

نگذار وصله کنند آدمها نگاهشان را به تو.........

چه میدانی که چشمانت چه آشوبی به پا
می کند....... .


تقدیم با احترام به استاد ارجمندم استاد مدهوش عزیز...