دستهایم از من حساب نمی برند
تا می بینمش
در آغوش می کشند
او را...!

دقیقا کجایی و کجا ایستاده ای؟
من الان دقیقا در عصری از روزهای اردیبهشت هستم
همان اردیبهشتی که قول آمدنت را در یکی از عصرهایش به من داده بودی.
یادم است آمدنت را قول مردانه دادی
حالا من نمی دانم عصر است...

با من از پرواز بگو
پریدن را می شناسم
من گنجشک ها را نخوانده از بَرَم...!

وصل خاطراتش که باشی
از او جدا نمی شوی
حالا تو هی بگو بکن دلت را
نمی شود باز سنجاق پشت سنجاق می زنی...!!

خیالی نیست
دیگر تو را
خیال بافی نمیکنم...!