آرزو می کنم
ای کاش،
بهاری برسد
که تو باشی و بخوانم با تو،
شعر دلتنگی را
سیب از شاخه بچینم با عشق
تو بخندی و صدایت گرم است
خوب می دانم این،
چه خیال انگیز است
چه صفایی دارد
که نگاهم به نگاهت بیفتد و دلم...

آن درخت را دیدی؟
از درد دلم، پرتقالش خون شد!

چشم گشودم
و دیدم،
گفتم:((زندگی در ناامیدی، حجم بسیارِ امید است))
چون که من،
در ترکِ سنگ، گلی را دیدم!

قاصدک خندید و آرزویم افتاد...

بخت، آخرین برگ درخت بود که در رود افتاد!