در منطقِ بی منطق خو جای ندادی دل ما را

این چه دردی است که درمان نشود تا تو نبایی

وسوسه می کند مرا،خنده بی امان تو

گُنَه کنم یا نکنم، با لب چون کمان تو

من برای رویش یک شاخه لبخند بر لبت

صد تبر بستم به پای کهنه تاک قلب خویش

موجِ زُلفَت ،
کشتی چشمان من را دل بِبُرد،

ترسم از روزی ،که پهلو گیرد او،

در ساحلِ لبهای تو .

هر چه کردم تا رهانم،دیده را از موج چشمانت نشد.
این چه طوفان بود،که ویران کرده مژگان مرا......
حسن_سهرابی