سحر با خود صبا می گفت..،
من آزادم..،
بسی شادم.،
بسی سخت است بنیادم..،
و زندانبانم آزاد نیست.،
و او شاد نیست.،!
که من را کس نمی بیند،!
چه آبادم.،!!
کَنَد کوه..،
عزم فولادم.،

*
اشک کوبد پیک...

بلبل شوریده ی عشق و جنون،
کی گفته عاقل شو و سنگین بخون،؟
شور و شرر نغمه به سر تا کنی.،
چنبر غم می کندت غرق خون،
گر نپری سر ندهی ناله ای،
پر نبری از کف اهل فنون،
از غم گلهای گلستان مگو،
از ستم ...

آخرم از پا درآرد غم مرا،
چاره کن دل،از پس این غم برا،
عاقبت هم ازدحام بی کسی،
می کشاند منت یارم مرا،
قدرتی دارم بپرس از روزگار،
زان که پنشنبه نمودم شنبه را،
بزم شعرم،شور عشقم هوشدار،
در بیاور...

قسم به امید..، در دل دانه..،
برای روئیدن..،!
در اعماق تاریکترین..،تنگناها..،
و به نور....،خدای آسمانها و زمین.،
به هنگامی که می تابد..،
بر او در اعماق تاریکیهااا..،
که اشتیاق..،!
به شکفتن.،
نه...

پا را از گلیمت بیرون مگذار
ولی انگشتت کمی بیرون باشد
_______________
هرچه از خود دورتر شوم
به ریا نزدیکتر می شوم
وبه همان اندازه از خدا دورتر !!
مرا با ریا می خواهی یا با خدا ؟
_______________...