می روم آنجا که دلی باشد
بی گمان؛
سقف خانه اش آبی آبی
مردمانش صاف و زُلال
و
خنده هایش از روی صمیمیت باشد
... .... ... ... ... ... ... ...
می روم آنجا که دِهی باشد
کوچه ها خلوت
چهره ها آرام
دوستی ها صاف...

زمانی که فرا رسید
مرگ عشق
محبت هم از سر ما دور شد
آدم و انسانیت هم گُم و گور شد

من پرواز را بخاطر نیاورم
وقتی تو باشی در قفس

ای جان
اگر
عاشقانه بگم دوست دارم
کافی ست ...

می دانستم
امروز هم بگم
دوست دارم
دیر است
چه برسد به
فردا

می آیم از راه دوری خسته
راهی که مرا کرده آزرده
دورتر از مرزهای تَنت رفته ام
آرام نمی شود این تَن آزرده ام
خسته ام از خود
از دوست داشتن خسته ام
زندگی خاطره ی بدی
انداخت بر پیکره ام
این قصه و افسانه ی ...