تا چندوقت پیش توی این شب های پاییزی....
فکرمی کردم...............
مهتاب درآسمان است...............
امادیشب...........
دیدم مهتاب توی چشمان قشنگت جای دارد.............
این قدرت.................
این ظاهرنماهای خون آشام.....................
دیگربس است ،این همه بی پدری......................
تنهایی....
دردهای زیادی دارد.....
که انسان باید تمام آنهارا باخود بکشد.......
اما.......
تو نرو.......
بگذار من این دردهارا بکشم..........
مهتابم......
همه این چندماه تمام احساسم.......
به فنارفته اگر توبه گسل های تهران اتصالی.........
ما دل شکسته ترین آدم این شهر هزار رنگیم
دوست و آشنایی نیست که ما را نشناسد
تبلیغات
