اکنون،
پاییز است و
باران و من،
اما،
تو نیستی و
بیهوده است
این جمعِ ما

هر غمی را به دلم
تسکین دادم،
جز غمِ تو...
که به تسکینِ غمِ تو
دلم از من
طلب جان دارد

کجایِ تنِ تو
نیست
نشانِ بوسه من ؟
که چنین بی تفاوت
می‌گذری
از کنار من

نمی دانم کجا هستی
اما می دانم
اکنون
جایی از جهان
زیباست

گفتم بروی
جای تو را دیگری...
رفتی و
نه چون تویی و
نه کسی هست
در جهان،