ما باید
دستان هم را
لمس کنیم،
که کلمه ها
بی کفایت اند،
برای گفتن
از این همه اندوه،

آنچنان ،
که دست من
در دستهایت،
ارام میگیرد
باد سرگردان
میان
موهای رهایت

بی تو
شب که می شود،
می نشینیم
شانه به شانه هم
من و حسرت ها

...
و من
بی تو
همچون
آفتابگردانم
در شب،

همیشه که
به جاده ها نیست،
گاهی
برای آمدنت
من چشم
به آسمان منتظرم