اینکه
تو را دوست دارم
نه دست من است
نه دست تو،
سرنوشت من است،

حتی
گاهی آدم
عضوی از تنِ خود را
بیشتر از همه ی دیگرش
دوست دارد،
و من دست هایم را
همان که می اورد سرت را
میچسباند به رویِ سینه ام...

این بار که آمد ،
چتر بر می دارم
که مبادا بداند،
نبودنت را
باران،

هم دلم برایِ
تو تنگ است،
هم خودم،
آن خودم
که با تو رفته است

به هوایِ
گیسوی تو
آمده بود،
نبودی...
سر به بیابان گذاشت،
باد .