مدارا

با دلِ حسرت کشم، هر شب مدارا می کنم
سوزِ دل را با سرشکِ غم، مداوا می کنم

چون کبوتر، زخمیِ صیّادِ دهرم، روز و شب
آسمان را از دلِ زندان، تماشا می کنم!

سهمَم از پروانگی، یک پیله‌یِ پیچیده بود
خواب دیدم پیله را، آخر ز تن، وا می کنم

مرگ من نزدیک و امّا من، به شوقِ وصلِ تو
بازیِ تقدیر را، امروز و فردا می کنم

روز را با آبرویِ عشق تو، سر می کنم
چشم خود را نیمه شب با گریه، رسوا می کنم

می شوی پنهان ز چشمانم اگر چه روزها
مثلِ رویا، من تو را در خواب، پیدا می کنم

بغض پنهان در گلو، آرام سر وا می کند
با خیالت، ماه روشن! گفتگوها می کنم

سفره‌یِ دل را برایت باز هم، وا می کنم
قصّه‌یِ دلدادگی را با تو نجوا می کنم

شکوه از تو؟! وایِ من، نه! هر چه می خواهی بکن
من غمِ عشقِ تو را در خاطرم جا می کنم

شاعری شوریده ام، حتّی اگر ترکم کنی
با غزل هایم تو را مجنون و شیدا می کنم

#جواد_امیرحسینی(مهراد)
26 مهر 1402

ایمیل مقصد