فریب

《فریب》 غزل

هر چه گفتند به ما باد هوا بیش نبود
در نهانخانه ی تزویر بجز ریش نبود

با ریّا صحبت پاکی و صفا می کردند
راه کج بود و یکی عاقبت اندیش نبود

صحبت از مشک خُتن بود و دو چشم آهو
در پس این همه تعریف نگو میش نبود

چون گدایان بنشستند به تخت شاهی
بعد از آن شاه شدن صحبت درویش نبود

آتش افتاده به جان و دل ما می سوزد
سوزش زخم دل ما اثر نیش نبود

هر چه دیدیم همه جنگ و ستیز و دعوا
همره و همدم ما جز نفس خویش نبود

همه تزویر و ریّا بوده پس پرده ی دین
پرده افتاد و شد عریان خبر از کیش نبود

چوبه ی دار شد از ترس تبر، سرو بلند
اینچنین چوبه ی داری نگر از پیش نبود

عاشقان در پی معشوقه ی خود سرگردان
دل عاشق ز ازل خون جگر و ریش نبود

کاش اندیشه ی ما《مخلص صادق》اینسان
پاکی و صدق و صفا بود و کج اندیش نبود

ایمیل مقصد