دل

《دل》 غزل

دل نلرزد که ببیند غم مظلوم گِل است
آن گِلی خانه ی غمدیده شود عین دل است

با محبّت بدهد خانه ی دل بوی خوشی
خانه ای بوی محبّت ندهد خشت و گِل است

دَم آدم بزند ، آن رَه آدم نرود
در چنین رَهگذری آدم بی دل خِجل است

خار و خس گر شود آدم ، نشود سرو روان
بوزد باد خزان آدم بی دل که وِل است

گر دلی عشق و محبّت نکشد شعله ز آن
دل خالی شده از آتش عشقی کِسِل است

ندهد بوی خوش هر دانه و آهوی چمن
مُشک آهوی خُتن بهتر از آن عطر هِل است

آدمی را زِبلی راه و روش هرگز نیست
حقّه بازی بشود آدم بی دل زِبل است

آدمی گر بزند بال و پَری مرغ هماست
مرغ بی بال و پَری گر شود آدم خِپِل است

بوی گُل می دهد هر دل که در آن شعله بپاست
شعله ی عشق و محبّت همه همراه دل است

گر دهد《مخلص صادق》دل ما بوی ریّا
دلی پُر رنگ و ریّا شد فقط آن مشتی گِل است

چهارشنبه۱۴۰۰/۶/۱۷

ایمیل مقصد