مهربانی

《مهربانی》 غزل

آن که در دل مهربانی نیست شیطان است و بس
سیرت زیبا نشان عشق یزدان است و بس

پرتو حق منجلی در سیرت زیبا شده
نور حق در دل جمال ذات انسان است و بس

گر ببارد مهربانی گل بروید در زمین
چشمه ی آب زلال و قطره باران است و بس

پرتو مهر و محبّت روشنی بخش دل است
در میان ظلمت شب ماه تابان است و بس

توسن امّاره را هر کس شود راکب بر آن
صورتش آدم ولی باطن چو حیوان است و بس

همنشین خار و خس مرغ خوش آوایی نشد
همدم آلاله آن مرغ خوش الحان است و بس

گرگ خونخواری بود نفس هوای آدمی
اینچنین گرگی به ظاهر شکل چوپان است و بس

گر دهد بوی ریّا سجّاده هنگام سحر
همچو کفتاری که بر یک لاشه مهمان است و بس

با محبّت خارها گل می شود در هر زمان
مهربان گردد دلی آن دل گلستان است و بس

با محبّت《مخلص صادق》شود دل نرم و رام
عشق ورزی مایه ی آرامش جان است و بس

جمعه۱۴۰۰/۵/۲۹

ایمیل مقصد