آدمیت

《آدمیت》 غزل

در میان ظلمت عالم مَهی تابنده باش
اشک دیده پاک کن ، بر لب همیشه خنده باش

مردگان در گور می خوابند نه در وقت حیات
چشمه ی آب حیاتی باش و در دَم زنده باش

زندگانی کن تو در دَم با دلی پُر از نشاط
در مسیر زندگانی آدمی سرزنده باش

از برای دِی مخور غم زندگانی لحظه ایست
گاه و بیگاهی به فکر عاقبت آینده باش

مهربانی کن که این عالم نمی ارزد به کاه
تا توانی دل به دست آر و خدا را بنده باش

سر مکن خم پیش نامردان در این دنیای دون
از برای ظلمِ ظالم خنجری بُرنده باش

تا توانی دل به دست آر و دلی را شاد کن
در رَه انسانیت هرگز نه آن بازنده باش

خار و خس بودن نشان خواری و پستیِ بود
چون گل و بلبل در این بُستان چنان فرخنده باش

ای بنی آدم بماند نام نیکو جاودان
غم ببر از دل چنان کن ، تا اَبد پاینده باش

《مخلص صادق》ببخشا روشنی در شام تار
همچو خورشید فروزان در جهان تابنده باش

سه شنبه۱۴۰۰/۵/۱۹

ایمیل مقصد