روباه پیر

《روباه پیر》 غزل

سلطان جنگل روبهی باشد دغل کار
شیران ز مکر و حیله اش گردیده اند خوار

بر تخت شاهی تکیه کرده روبه پیر
همراه او جغد شب است و گرگ و کفتار

با لاشه ی گندیده رنگین کرده خوانش
سیری ندارد ذات این روباه مکّار

آبی نباشد آسمانش روز روشن
مکر و ریّا این آسمان را کرده بس تار

سروی نمی روید در این جنگل خزان است
این جنگل روبه شده پُر چوبه ی دار

بلبل نمی خواند در آن چون لاله ای نیست
هر گوشه اش پُر گشته اینجا از خس و خار

باد خزان هر لحظه در حال وزیدن
حال خوشی بلبل ندارد گشته بیمار

صحبت ز آزادی تو می گویی حرام است
شیران همه در بند و زنجیر و گرفتار

بیداد حاکم ها در اینجا شکل داد است
زندان شده امّا به دورش نیست دیوار

دان《مخلص صادق》در اینجا ظلم و جور است
این آسمانش روی ما گردیده آوار

چهارشنبه۱۴۰۰/۳/۱۹

ایمیل مقصد