رنگ دل

《رنگ دل》

رنگ دلم آبیِ صافِ آسمانی نیست
خورشید عالمتاب عالم جاودانی نیست

در دل بروید خار و خس دل می شود صحرا
صحرایِ خار و خس که هرگز آسمانی نیست

در قعر دریا در صدف دُر می شود پیدا
در شوره زاران گوهر و دُر گرانی نیست

گر آتش عشقی نباشد دل شود خاموش
دیگر در این دلها نشان از زندگانی نیست

باغی ندارد باغبان پُر می شود از خار
باغ خزان بی صاحب است و باغبانی نیست

باید نگهبانی شود از بره های دل
گر گله را گرگی دریده چون شبانی نیست

گر بیشه پُر گردد ز مکر روبه مکّار
بیشه شود خالی در آن شیر ژیّانی نیست

گر برده ی نفس هوا گردد دل آدم
آرامش جان می رود روح و روانی نیست

روزی به پایان می رسد این عالم فانی
از کبر و خودخواهی در آنجا یک نشانی نیست

عمر گران پایان پذیرد《مخلص صادق》
این عمر آدم یک دَمی باشد زمانی نیست

پنجشنبه۱۴۰۰/۱/۲۶

ایمیل مقصد