پایان بیداد

《پایان بیداد》

می رسد روزی که روشن می شود این شام تار
ماه تابان می کند روشن شب این روزگار

بیشه خالی می شود از روبه و گرگ و شغال
می شود سلطان جنگل شیر غُرّان باوقار

جای جغد شب ز نو می گردد آن ویرانه ها
می نشیند بر سر این شاخه آن مرغ هَزار

می وزد باد صبا و می برد هر خار و خس
خار و خس ها را برد باد صبا از این دیار

خار و خس دیگر نمی روید در این گلزار ما
در گلستان جای گل دیگر نمی روید چو خار

رو سیاهی بر زغال و سوز و سرما می رود
می رود آخر زمستان می رسد از نو بهار

می شود سر سبز و خُرّم دشت و صحرا و دَمن
لاله و سوسن بروید در دل این شوره زار

مرغ دل پَر می زند در آسمان وقت سحر
مرغ خوشخوان در قفس دیگر نمی باشد حصار

می شود ویرانه آخر کاخ بیداد و ستم
یک پگاهی می رسد از راه دور آن تک سوار

《مخلص صادق》به پایان می رسد عمر ستم
عاقبت روشن شود این آسمان شام تار

جمعه۹۹/۱۲/۲۲

ایمیل مقصد