چندیست غَمم در بَر و بَر بالین است
بنگر که مرا بی تو معیشت این است
بر باد، دمی چو دادی آن زُلف سیاه
باز آ که هنوز خانه عطر آگین است...

بیا در راه و رسم زندگانی
بیا نیکی کنیم و مهربانی
بیا دستی به دست هم دهیم تا
بسازیم زندگی را جاودانی

روشنگر این کُلبه خاموش
عشقِ تو نمی شود فراموش
بگذار برای آخرین بار
بگذار بگیرمت در آغوش

تو مهتابی درون هر شب تار
تو داری صورتی چون لاله رُخسار
نداری تو زِ زیبایی رقیبی
بدست آوردنت باشد چه دشوار

مرا از روی خود شرمنده کردی
تمام گریه ام را خنده کردی
الا ای پادشاه عشق بازی
مرا یکبار دیگر زنده کردی