روزی میرسد
با شاخهِ گلی روی جسم‌ِ سردم
و خوردنِ خرمایی
بدنیا می آورد چشمانت، اشکهایی را
و به دوش می کشی
خاطراتم را
در گذر زمان......

گه گاهی در ذهنم
واژه ها
خیال رقصاندن دارند
میرقصانمشان روی کاغذ
توی افکارم
واژه ها به خط شدند
همه سر جایشان
جُم نمی خورند
لحظاتی دیگر
رژه ی دوستت دارم
شروع میشود...
...

سرگردانم
در این برهوت خانه
خسته از جسمم
بیزار از گلهای زیبای باغچه
وقتی صدای پدر در خانه نیست
نبودش را
تیک تاک ساعت
و بغض های مادر
به رخم می کشند
من بیزارم
بیزار از خانه ی پدری، بدون پدر
از دلتنگی ها...

در چشم هایش
اشک
و دوست داشتن را دیدم
اما حیف
که مخاطبش
مُرده بود!

بریده ام
از این لحظه
از این دلتنگی‌
و بیقراری هایم
از این غروب نحس جمعه که تمامی ندارد برایم
از این صفرهای هر شبِ شبانه ام
از نبودنت
از نُت بی صدایی ات
مرا ویران کردی
حتی قاصدک ها و باد
از ویرانی ام
ا...