این آواز توست
برجسته
بر شاخه شاخه ی درخت
رنگین کرده
لبان گل
این آواز توست

پایان دلتنگیها
اگر
توباشی
دوباره زاده می شوم
در وسعتی بسی بالاتر از جغرافیا
این بار در لبخند

از تبار پاییزان غارت
و
یامومیایی های اشراف زر و زرد مزخرف
نبوده هرگزم
از قبیله ی کاوه وکمانگیران روزان سخت
بی ذلت هیهاتم!
روز
از نگاه جهانگیر مشرقیم
هزار طلوع خواهد زد بر غربت وغروب وغرب
که بر زار...

‌‌‌ ‌ ‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌ ‌ ... ‌‌
و
تو چه می دانی
برسر شمع چه گذشت
در سراسرشب
که پر بوداز
تاریکی و چاله و چوله های سخت
و نامرد...

در شطّ پر خروش بودنم
تو
فقط شناوری
هزار موج و مدّم
به توست
ای آشنای دور
دور نزدیکم
کمی از دید دریاییت
بر
من
بریز
غریقم کن در خود
درامتدادموج
در ارتفاع مد
به چشم ستاره ببر...