ظلمت سحابی
چه بی تاباب می خواهمت
با قلبی آکنده از تمناهای مدام
و زخمی از تیزه های دلتنگی
بال های رویا را به عاریت میگیرم
تا عروج کنم
بر ظلمت مه آلود سحابی عرش
انسان که صدای گامهای ملایک
و زمزمه اوراد ...

جدایی
تو ای افتاده دور از من کجایی
دلم ساییده سوهان جدایی
نمی بینم دوایی بهر درمان
نگاهت شد دوای بی دوایی
به صبرم می دهند بی دردها پند
ولی طاقت کجا را مبتلایی
ندیدم من یکی دریای آرام
که از طوفان بیابد...

قبله گاه
آنگاه که خورشید بر درگاه افق می رسد
قدم بر زمین بگذار
تا قبله گاه گل‌های آفتابگردان شوی
من در آسمان پر ستاره گم می شوم
ای کاش خروسی بخواند
و تمام ستاره های غمگین را از آسمان برماند
از خواب پ...

سپیده
ما که خود مرده ایم
و تابوت خویش را بر دوش داریم
چگونه از تابوت خود بر خیزیم
و با کفن سفیدمان
بر ماتم دیگران بنشینیم
باید جای مناسبی برای دفن خود بیابیم
که زیر تیغه ی آفتاب نباشد

ما که راویان رن...

بلم
بر دل این دریا
که چنین طوفانی نیست
بلمی بر آب است
دور از چشم و نگاه
موج ها چون کوهی سر برافراشته بر عرش خدا
آفتاب چون نقاش
موج ها را زده رنگ
کام خود بگشوده،و بلم بازیچه
گاه بر اوج دود نرم و سبک
چو...