مرا در تنهایی می‌چرانَد
تا شعرم را بدوشد
من از گاو بودن،
تنها «ما» گفتن را کم دارم

نگرانِ تاولِ دستانت بودم
وقتی به من تبر می‌زدی

اعتراف میکنم
این شعرها از من نیست
من ناگفته‌های سعدی را
از چشمانت ربوده‌ام

واژه‌ها میپرسند:
ما خونِ کدام زخمیم
که بند نمی آییم
کاغذم میگوید:
بی‌گمان خدایتان تنهاست
و خدا می‌گوید: ...
بگذریم...

سرم پُر از شعر بود
ماشه را کشیدم
به دفترم پاشیدی