.به گل بگین پروانه پر میکشه
ملخ میاد خونِشو سر میکشه
پرنده پشتِ میله‌های سردش
یواشکی عکسِ سفر میکشه
درختی که شاخه‌هاشو بریدن
دنده به دندونِ تبر میکشه
«زاویه‌ای» که حولِ این عقربه
دورش آتیش خطّ ِ «...
قفس به آسمان میگفت :
پرنده بغضِ سنگینی است
که آزاد نمی‌شود
آتیش زدن زندگیتو
مأمورا آژیر نمیدن
برّه هاتو خسته نکن
گرگا بهت شیر نمیدن
دستایی که بوسه زدم
خنجرِ لحظه‌هام شدن
لب‌هاتو آلوده نکن
بوسه‌ها تغییر نمیدن
دنیا یه فیلم مضحکه
آدماشم بازیگرن
نقاب بذاری صورتت
...
تو نمی‌خندی
سیب ها به من اخم میکنند
انگار تبعیدِ سیب هم
تقصیرِ من بوده
بی‌شک
پرنده‌ها اگر بال نداشتند،
شاعر میشدند.
راستی !
چه فرقی‌ا‌ست
میانِ پرنده‌ای که بالش
و شاعری که قلبش شکسته باشد؟
...
تبلیغات
