دل به تو قبله می کند رو چه طرف ملاک بود

این همه از تو ما شدیم گرچه بهانه خاک بود

دیده بگیرم از کجا تا که نباشد از تو آن

حال مِی از نگاه تو خوشه ی ناب تاک بود



رضااحمدپور...

شرمسارم که تو هم قاصدکت گم می شد
آرزوهای قشنگت سهم مردم می شد

خوشه ی عشق تو بر باغ دلم بود ولی
از هراس هر مترسک بذر گندم می شد



رضااحمدپور...

تا فصل بهاران شد پاییز و زمستان شد
آن بید که می رقصید خشکیده و پنهان شد

آن میوه که می ترسید از شاخه و آن ساقه
روزی به زمین افتاد با ریشه چو مهمان شد



رضااحمدپور ...

قبله ی عشق تو ما را به کجا دزدیده
مهر سجاده نما را به که ها پز میده

فرق دارد که تو از ترس جهنم باشی
ز بهشتی که در آن زاهد بی ترس دیده

به خدا حرف من از پوچی و سرگرمی نیست
چو طواف تو و آن صوفی مست رقص...

گفتمش حالت چشمان و نگاهت زیباست

ماه و مهتاب مگر منتظر تعریف اند ؟



رضااحمدپور