گفت ترسِ آبرو دارد ولی
در خیابان دستِ او را می گرفت


رضااحمدپور

با نگاهش حرف میزد در سکوت واژه ها
تیغ مژگان برق میزد در عبور لحظه ها

پلک بر هم میزد و می ریخت جان باده را
عاشقان را مست می کرد با صدای خنده ها



رضااحمدپور...

آری از حادثه ی عشق تو من جا ماندم

دل به دریا زدم و در دل دریا ماندم

من که فرهاد نبودم تو چه تلخی با من

همچو شیرینی لبهات چه تنها ماندم



رضااحمدپور
...

در خودم بودم که تو از (من) در آوردی مرا

ناگهان (من)(ما) شد و دیگر نبودش (من) چرا



رضااحمدپور

موج شک ها میزند بر صخره های باورم
گاه میریزد غم آوار شک ها بر سرم

یا که زیبا میشود با تیغ تردید این قلم
یا که آتش میزند بر خیمه و تیر و علم

در بیا از دین موروثی و این ارث و ربا
پس بزن هر آنچه تو ...