جان من رسم قفس آزاد نیست
برگ هم با میل خود در باد نیست
ما گرفتار سکوت و واژه ها
ماه پشت ابر هم دلشاد نیست


رضااحمدپور ...

بعد تو باران نوایی تازه داشت
باده با ساغر قدی اندازه داشت

او که میل باده را از ما گرفت
حالت مستیه پُر آوازه داشت


رضااحمدپور ...

به دلم قول پریدن ز تو ای شاخه عشق

بدهم ای غزل پاک اهورایی من ؟


رضااحمدپور

ز تمنای تو رخصت که در این عالم مستی

به کنار تو نشستم تو به قلب من نشستی

بدر آن نقاب آدم که نباشد احتیاجی

تو خود از کمال عشقی و تنت لباس هستی


رضااحمدپور ...

بشکن تو بتی را که در آن کعبه نهادند

شک کن به یقینی که به بیراهه کشاندند


رضااحمدپور