برهنه چون آغوش «ارغوانی»
بی ««سایه»
در خزان خاطره ها
برگ برگ شعرهایت را
در آغوش می فشارم

روزی که دیگر شعر نخواهم گفت
حتما آسمان آبی ست
تکه ابرهای سفید
به خواب زمستانی رفته اند
بهار عطر گیسوانش را
به بهای گزافی به باد داده
و برکه ای حوالی آفتاب رو به زوال
نقش ماه را در دلش
حکاکی ...

قسم به خاموشی چل چراغها
که اردیبهشت
به پیشواز روشنایی اش می‌رود
بی بهار ِرویت
این باغ کنج عزلتی است بس
در خاموشی ِسوسن ها

...

آستین بالا بزنیم
تازه کنیم دوست داشتنها را
در لباس نو
و تکان دهیم غمها را
که بهار همیشه
اندوهی پنهان
دراستین دارد

بهارانتان از غم تهی
سبزی ثانیه هایتان ابدی ...

من از دوری ات تا فنا می دوم
برای دیدنت تا ناکجا می دوم
اگر لحظه ای صدایت اید بگوش
برای شنیدن بی صدا می دوم
محض ِ دیدن روی تو حتی بخواب
هم اغوش با هر چه رویاست می دوم
برای غرق ارامش چشمها...