کاش باد
باشمع‌مهربانتر بود
آنوقت سایه ها
چشم در چشم باد
تا سپیده بر دیوارها
می رقصیدند

تو‌چون ماه ای و
من چون برکه ای بی خواب
به راه شب نشستم
تا درآغوشم شوی بی تاب

نشانی ماه

جهانم چشمهای توست
یک دریا آسمان
که تا انتهای بی مرز ی موج می زند
شب
در بستر اغوشش غرق می‌ شود
من برای بردن جنازه‌ی چشمهایم
دل به دریا می زنم
اکنون در وسعت ابی
بی ابرترین آس...

راهی نیست
تا طلوع ستاره ی بخت
قدری دلدادگی
در کهکشان شیری کاشته ام
آسمان دلت که صاف شد
جوانه های نور
سر راهت سبز می شوند

#ماریا_مُدان
#سپکو...

از سقف دل
چکه می کند
مدام یادت
می ترسم عاقبت بمیرد
احساس
زیر آوار دلتنگی

#ماریا_مُدان
#سپکو