عمریست که افسرده دل و غمگینم
غمگینم و دارو ندهد تسکینم

از کشور غم به شهر شادی بروم
بر مرکب وصل او اگر بنشینم

ساقی ز باده پر کن،پیمانه را پیاپی
مطرب بزن تو سازی،امّا نباشد آن نی

منعم کند دمادم،زاهد ز باده خوردن
بی شک به راز مستی،چون ما نبرده او پی

ای زاهدان ز این پس،ساقی شود قرینم
زیرا به جز عنایت،چیزی ندی...

هر زاهد و عابد ننشیند پیشم
هر کس نکند موافقت با کیشم

از من بگریزد آنکه کارش دغلست
هرگاه بفهمد او که من درویشم

تا قیامت می ستایم خالق خلّاق را
آنکه با نورش منوّر کرده این آفاق را

هدیه کرده است او کتابی را به کلّ بندگان
خواندنش نیکو کند اندیشه و اخلاق را

بس گنه پوشانده از ما او ز لطف و رحمتش
روز محشر هم کند...

پلکی بزدم بهار عمرم سر شد
گلهای جوانی همگی پرپر شد

ایّام خوشش چون مَهِ فروردین بود
رفت آن مه و ماه عمر ما آذر شد ...