ای دریغ دوری ز من کاش بودی در برم
از خودم خالی شدم از بس ز یاد تو پُرم

هوشیار تو ای بنده که ایزد به نهان نیست
افیون تر از جهل و خرافه به جهان نیست

مرا دل با تو می جوشد ، نفس اینجا دگر تنگ است
ولی افسوس که بین ما ، هزاران راه و فرسنگ است

حکیم آن است که درد درون می بیند
ورنه هر لاف زنی زخم برون می بیند

هنر آن نیست که خوانند تو را یک استاد
هنر آن است که فهم از تو به افکار افتاد