لاف می زند حنجره ام
که اگر بیایی
فریاد می کند دوستت دارم را
نیا،!
بگذار عشق از،
زندان نگفتنها آزاد شود...




زمستان است
کودک ایلیاتی من
واژه های جا مانده از چشمانت را
شعر می بافد...




آرامش ظهرابی...

تاوان عشقت شد جوانی،درد دارد
تکلیف دل را گر ندانی،درد دارد
هی خاطراتش را بخوانی روز و شبها
با غم کنی هر شب تبانی درد دارد
گرمیزبان غم بمانی تا بداند
بی او حرامست زندگانی درد دارد
دل پیر شد در پای عشقی...

در شب قدرآغوشت
نازل کن،
آیه ی بوسه ای
بر رسول لبانم!



برگسل چشمهایت!
خانه ی دل بنا کرده ام
پلک بزن
دوباره بزن
دوست دارم
خراب آغوشت شوم...




تبعیدم کن؛
به جنوبی ترین نقطه ی قلبت
آنجا که هیچ کس
تاب ...

*فراغت از تو میسر نمی شود ما را*
که کرده ام به فدایت تمام دنیا را
برای از تو سرودن همیشه سرمستم
ز جام نرگس مستت چو داده ای ما را
قرار این دل شیدا تو هستی و ای کاش
به غم نشسته نبینم دو چشم زیبا را
پرست...

خدای سکوت بودن هم،
عالمی دارد وقتی؛
تمام واژه هایت لالند!





فریاد کنی؛
خفه ات می کنند!
اما،
ساکت باشی به حرمت
به رخت حرف های نشسته
آویزان می شوی!
...