در مسلک عاشقان هم آغوشی نیست
در مکتب عارفان فراموشی نیست
عشق یعنی سر تا به پا آتش شوی
در شعله ی عاشقان خاموشی نیست
سجاد فرهمند
...
آمدم برایت شعر بنویسم دست هایم جان نداشت
مثل مسلمانی که نماز می خواند ولی ایمان نداشت
حالم همچو گنجشکی ست بر فراز شاخه ی سرو
لانه اش را دوست داشت اما قدرت طوفان نداشت
...
چون تیغ شدم به خون کشیدند مرا
از خاک تیمم آفریدند مرا .....
ما خوب بودیم، خیابان معلم خوبی نبود
عشق و احساسمان را بی رحمانه ربود
خیابان اسم رفیق نمک نشناس ماست
آتش زد بر فرش دوستی تا تار و پود
سجاد فرهمند ...
من و تو و این حجم فاصله
سرنوشت هیچ کافری نشود
روزگاری که بر روزهای مسلمانی ما گذشت.....
دکتر سجاد فرهمند
تبلیغات
