پوسیده ترین مغز ها را ...
لابه‌لای جماعتی دیدم
که خدا را هر بهار در جشن شکوفه ها دیدند و
دست زدن در مسجد را گناه پنداشتند ....

آن برگ خشکیده افتاد از درخت امّا چه سود
دیشب که مادر بزرگم رفت ، باران باریده بود

چون چشم نداشت چشم را میلی
وز چشم ، قدح شکست و شد سیلی

گفتیم که خوش به هر چه باد امّا
شد قصهٔ ما حکایت از لیلی

پشت حیاط نیمکتی کهنه و خیس خورده است
جنس آن از چوب ولی سخت تر از سنگ
زیر باران های پائیزی مانده است زیر طوفان های شهر
زیر گرد و خاک این فصل های سرد


آن طرف باغچه منم
که سکوتم آغشته به صدای نیمکت است...

گویم چراغ از دل فروزم ، رخ نمای ای سرورم
گویی چراغت کور باشد تا نسوزاند پرم

گویم نوا با تارِ رگ هایم نوازم ، گوش کن
گویی به دور از هرزگی بر ضد هر خنیاگرم

گویم ندایی ده مرا یا گوشه چشمی لااقل
گویی زب...