سیاهچاله ی چشمانت مرا می بلعد...

در کهکشان رنگ چشمانت
با موسیقی پلک زدنت می رقصم
و ناگاه در عمیق ترین چاله می افتم
در چاه اندوه زندانی می شوم...

آنجاست که خیانت ! را
در عمق چشمانت می بینم...

وق...

ثانیه ها درگذرند ...
سوار بر اسب لجام گسیخته ی تکرار!

صدای تیک تاک ساعت دیواری اتاقم
مانند پتکی بر تن روحم می نشیند
‌تازیانه می زند پهلوی احساسم را

امروز عقربه هایش را به هم گره زدم
که نرقصند
که ...

غروبش را دیده ای؟!
غریب تر از دل من
گاه آفتابی و گاه گرفته...

خش خش برگهایش
از خرد شدن احساس من نشأت گرفته...

بوی نارنگی اش
عطر زنانگی مرا می دهد...
زردی برگهایش را
انگار از چهره بی رنگ من گرفت...

دستان خونی
و خنجری خون آلودتر
واضطراب نگاهم به اطراف
و _ تشویش ذهنم_
باید پاک کنم رد خون را
از دست و دامنم
آری
خون
از خونی که ریختم
قلبی که پاره کردم
باد به گوش کسی نرساند
گوش ات را نزدیک بیاور
آ...

چندی ست که سینه ام پر از غم شده است
با رفتن تو قامت من خم شده است
دل گرچه همیشه در سرش شوق تو بود
بیمار و غمین و جای ماتم شده است...