میان ما،
ماه هم اگر می آمد
برای دیدنت
کسوف حتمی بود
من یکجای این دنیا ایستاده ام
که باید خاموش باشم.

کادیلاک
سیاهترین کلاسیک من و تو،
و نارنجی ها
آزادراه
با موسیقی ای که
باد
لا به لای موهات مینوازد
گیراست،
وقتی شبها را
بدون مرز سفر میکنیم،
سیاه
با سیاه
با سیاه
میشود سپیدی که در آن عاشقت هستم....

من شاهدِ بی نامم در آتشِ خُم خانه
نامی به دروغ بستند پایِ منِ دیوانه

از آهِ سحر سوزان تا اشکِ غریبانه
ما را ببرد با خود این حسرتِ بیگانه

در جمع ادیبانم خالی و فقیرانه
ترسم بِرَوم روزی بی حاجت و شکرا...

متفاوتند تصویرها،
خوبی ها
شیرینی ها
زیبایی ها
قالب شعرند
از دریچه ی نگاه،
این
محبتیست که درختها به ما داشتند،
این رنگیست که
باغچه ها می آموزند
افتادن و خیزهای بلند
در ابرها
که خودمان به خودمان میبخش...

جعبه ی سیاه ذهنم
پُر از سپید خشکیده،
اما
برگها سقوط میکنند
من هم سقوط کرده ام،!
بازمانده ها
زخمی ها
درختهای خشکیده،
ما سانحه دیدگانِ سرد بودن تو هستیم،
دوباره این بهار
پائیزی ترین بهار عمرم شد....