بسپار
این تقدیرِ سردِ بی‌روح را به من
که نام کوچک من " درد " است
و نام خانوادگی‌ام " تنها " ؛
من
پدر تمام بدبختی‌ها هستم.
جوادمرادی ...
هجوم می‌آورند
شهاب‌های دلتنگی
با یک دنیا اندوه دنبالشان
رویِ صفحه‌ی خط‌دار دلم
وقتی میخواهم بچینم از آسمان
رویاها را،
جالب نیست دنیایی که به عنوان آدم بزرگ‌ها
ساختیم؛
با اشتیاقی کودکانه
بیا
دست‌هایم...
نگاهم سبز
افکارم خاکستری
شعرهایم سپید
و قرمز واکنشم به اتفاق‌هاست،
من
یک رنگین‌کمانِ به ناکجا کشیده شده‌ام
وقتی از باران
فقط خیس شدنش را بلد بودم.
جوادمرادی ...
حالا که سیاهند
سقف آروزها برای‌مان،
یک چمدان ستاره بیاور
تا
با آنچه از کودکی‌مان بجا مانده است
ستاره‌هایمان را بچینیم.
جوادمرادی ...
من
هنوز می‌چرخم در جاده‌ی سبز آلودی که
قبلن‌ها قدم می‌زدیم ،
مثل چرخیدن لابه‌لای فرش‌های دستباف
گیراست اما
خاکستری‌ها ظاهراً لطیف
ظرافت آبی‌ها حسرت آمیز
و بی‌جانند
گل‌هایی که اینجا اتراق کرده‌اند؛
...
تبلیغات
