پرده خودش را کنار کشید
پنجره
مرا نگاه کرد
معصومیت در چشمهاش
موج میزد
او عاشق فصل ها بود
اما آنها
بی توجه می آیند و
بی تفاوت میروند
هیچکس اندوه پنجره را درک نکرد ....

آنسوی باور نیاکانم
منتظرم ،
آنجا
ابرها زمین بازی کودکان
و لطافت آغوش
ممنوعه نیست
مرا سخت در آغوش بگیر .

ویترین ها
محتاج نگاه آدم ها هستند،
و آدم ها
با نگاه هم سیر می شوند،!
انگار ویترین ها را
با حسرت ها تزئین کرده اند ....

در هیاهوی شهر
و فاصله های طبقاتی
خودش را گم کرده بود ،!
او عاشق کلبه هاست ،
نیمه شب
با یک چمدان کوچک چهار خانه ای
رفت...!
یک آپارتمان شهر را ترک کرد ،!
او
افکار بتونیِ پیچیده ای داشت ....

گاهی دلم
ترجمه ی یک شعر است
وقتی با همه بیگانه میشوم
شعری که ،
در تکرار غریبانه ی روزهایم
به شوق تو ،
عاشقانه سروده می شود
ما گاهی زبان هم را نفهمیده ایم ....