گفتی برای ساحلت قایق نبودم
هرگز نماندم پای تو عاشق نبودم

اصلن به حال من دلِ عالم نمی‌سوخت
نقاشیِ آیینه‌های دق نبودم

این لکّه‌های بالش از چشم ترم نیست
تا صبح هر شب خیس از هق هق نبودم

باشد تمامیِ غزل...

این مرد بر لب گریه را خنده تظاهر می کند
آیینه هـم از دیــدنِ حالــش تحیر می کند

از بس میان کوچه ها آواره ی راهت شده
آن دوره گردِ پیر هـم او را تمسخُر می کند

بُغضی همیشه آشنا هر شب کنارِ سفره اش-
نا...

چشم های لیلی ات هم قصه ی لیلی نبود
میلشان نسبت به من جز میل بی میلی نبود

من زیادی محو در رؤیای چشمانت شدم
ورنه تا مرزحقیقت فاصله خیلی نبود

خانه ی دل پایه هایش سست بود و غرق شد
ورنه سیل چشم هایت آن چ...

خرابه خانه ای متروکه ام خاموش و تاریکم
به تنهایی تهِ یک کوچه ی بن بست و باریکم

به تخته وایت بُرد گوشه ی انبار می مانم
که مدت هاست خشکیده تمام رنگ ماژیکم

مثال بهـترم باشــد ... خیابانی دوسربسته
جــد...