#غزل
کربلای حسن

ای دیده! اشک ریز که دلها پر از غم است
روزِ عزایِ سبطِ رسولِ مُکَرَّم(ص) است

از پاره پاره های جگر، طشت پر شده
سروِ قَدِ حسین(ع) از این داغِ دل، خم است

بارانِ تیر بر تن و تابوتِ او ...

دوباره آمده از راه، ماه شورانگیز
نهاده بر سر خود تاج، حضرتِ پاییز

دوباره باغِ زمین، چون زنی، به هفت قلم
بَزَک شده به آرایشی قشنگ و غلیظ

دوباره هوهویِ باد و دوباره بازی برگ
هوایِ ابری و ناگاه، بارشِ ...

همرهِ قافله‌یِ عشق مسافر شده ایم
باز هم با نظرِ لطفِ تو زائر شده ایم

تو همانی که به ما شوق پریدن دادی
ساحل امنی و ما مرغ مهاجر شده ایم

بال و پر سوختگانیم که با شوقِ وصال
مثلِ فِطرُس به حریمِ تو مجاو...

تا تو می آیی، به یادم می تراود یک غزل
دل نهیبم میزند: "حَیِّ علی خَیرِالعَمَل"

واژه واژه، خط به خط، پر می شود از شرحِ تو
دفترِ شعرِ من، ای زیبایِ بی مثل و بدل!

می نویسم از لبت، شیرین تر از شیرینِ من...

هر چه گشتم در جهان، جز او کسی همراز نیست
رازِ دل را هر کسی، شایسته‌یِ ابراز نیست

موج عاشق! کم تقلّا کن، کمی آرام باش
ساحلِ دل سنگ، آغوشش به رویت باز نیست

نازنینی گفته که: "اَلصَّبر مِفتاحُ الفَرَج"...